Inger Meek studeerde geneeskunde in Groningen en volgde de opleiding tot reumatoloog in het Medisch Spectrum Twente waar ze ook promoveerde. In 2012 ging ze als reumatoloog aan de slag in het Radboudumc in Nijmegen, waar ze plaatsvervangend afdelingshoofd van de afdeling Reumatologie werd. Meek was ook jarenlang bestuurslid van de Nederlandse Vereniging voor Reumatologie (NVR). In september 2024 kreeg zij de erepenning als waardering voor haar jarenlange verdienste voor de NVR, onder andere voor haar inzet in COVID tijd om tocilizumab voor mensen met reuma beschikbaar te houden. Er kwam een run op deze biological toen bleek dat die kon worden ingezet bij mensen met COVID. Voor de Najaarsdagen van de reumatologen waar de penning werd uitgereikt, kwam Meek over uit Noorwegen. “Ik houd zo ook de vinger aan de pols in het vakgebied.”
Werken aan terugdringen wachtlijsten
“Ik wilde weer eens een andere rol, nieuwe dingen meemaken en leren”, zegt Inger Meek over haar besluit Nijmegen te verlaten. “Mijn oog viel op de vacature in Levanger. Het ziekenhuis daar had een groot probleem op de afdeling reumatologie, drie van de vijf reumatologen waren vertrokken. Sluiting dreigde.” Samen met haar man ging Inger zich oriënteren, op het land, op de stad, op het wonen daar. Hoewel Levanger vrij noordelijk ligt, is het klimaat mild door de warme golfstroom. Vorige zomer was het hier zelfs warmer dan in Nederland. “We hebben alle praktische zaken op een rij gezet en de knoop doorgehakt. Het is geweldig om een afdeling opnieuw op te zetten. De wachtlijsten waren enorm. Sommige mensen moesten wel twee jaar wachten! Niet alleen nieuwe patiënten maar ook mensen die op controle kwamen. Dat is nogal wat. Daar komt nog bij dat er nogal wat mensen bij waren die vier tot vijf uur moesten reizen naar het ziekenhuis. Ik kan me voorstellen dat iemand dan denkt, ik stop maar met het bezoeken van een reumatoloog. Dat mag toch niet gebeuren!”
Veel meer tijd per patiënt
Vrijwel het eerste dat haar in het Noorse ziekenhuis opviel, was de tijd die er per patiënt beschikbaar is. Anders dan in Nederland ziet Inger ‘maar’ negen of tien patiënten per dag. “In Nederland zijn er dat soms veertien op een ochtend!” Omdat de afstanden groot zijn, worden per afspraak zoveel mogelijk onderzoeken verricht. “We doen echt zoveel mogelijk onderzoeken op die dag, soms alleen voor de zekerheid. Terugkomen voor bloedprikken of aanvullende onderzoeken zoals in Nederland is er in Levanger niet bij. In de winter kunnen mensen soms het ziekenhuis niet eens bereiken!” Dat alles maakt dat ze intensiever contact heeft met patiënten en als het nodig is, op afstand werkt.
Dit artikel staat in ReumaMagazine 2-2024. Je kunt het ook hier lezen.
