Wiedeke Oldenboom (56) is gezondheidszorgpsycholoog. Ze heeft een eigen praktijk in een gezondheidscentrum in Steyl. “Ik zie het als mijn taak om mensen die zich niet gehoord voelen, ruimte te geven en stil te staan bij hun ervaring. Een echt luisterend oor te bieden. Daarbij behoud ik een ‘holistische blik’. Dat houdt in dat zowel lichamelijke als psychische ervaringen belangrijk zijn in het gesprek.” Wiedeke doet dit werk al meer dan dertig jaar.
Stinkende best
Ze heeft poly-artrose. In 2022 kreeg Wiedeke de diagnose, klachten had ze al veel langer. “Ik ging pas naar de huisarts toen ik bijna niet meer kon lopen. Ik had veel pijn, was doodmoe en aan het einde van mijn Latijn. Ik bleek hoge ontstekingswaarden in mijn bloed te hebben en dat was het begin van de zoektocht naar de oorzaak.” Al die tijd deed ze haar “stinkende best” om beter te worden. “Ik wilde mijn praktijk niet in de steek laten.”
Omslagpunt
“De diagnose poly-artrose was een enorme klap. Hoe moest ik verder? Ik was onthand door de beperkingen. Paracetamol hielp niet. Ik werd geadviseerd om af te vallen. Doe dat maar eens als je niet kunt bewegen! Ik probeerde van alles.” Verandering van voeding hielp haar om haar ontstekingswaarden te verlagen én af te vallen. Maar de machteloosheid, de pijn, het weten dat haar lichaam haar in de steek liet, maakten dat ze het op velerlei gebied moeilijk kreeg. “Ook een trauma uit mijn vroege kindertijd kwam terug.” Ze regelde gesprekken met een psychotherapeut én ze vroeg een second opinion aan de artsen van de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Terugkijkend was dat het omslagpunt. “Ik ben zo blij dat ik de keuze heb gemaakt om naar Nijmegen te gaan.” Al waren haar problemen natuurlijk niet meteen opgelost. “Ik moest leren omgaan met mijn klachten om uit de put te komen. Toen het revalidatietraject niet de gewenste verlichting van mijn klachten bracht, gaven de reumatologen niet op. Ze bleven meedenken en zoeken naar oplossingen.” Na een knieoperatie en behandeling van de rug gaat het beter. Wiedeke vond zelf nog een ander middel om uit de put te komen. “Ik ben gaan boksen! Mijn manier om mijn machteloosheid te lijf te gaan!”, zegt ze lachend.
Doorbijter
Ze is een doorbijter, beaamt ze zelf. Al is haar dat niet altijd goed bekomen. “Ik ben gewoon te lang doorgegaan na de eerste klachten.” Nu, drie jaar na de diagnose, gaat het beter. “Ik ben afgevallen. Ik heb hanteerbare pijnklachten, dat is zo een wereld van verschil!” Ook heeft ze de nodige aanpassingen in huis en tuin om te kunnen blijven functioneren. “Je moet me zien, mijn moestuin is nu zo hoog dat ik die staand kan bewerken. Ik kan mijn eigen groente en fruit eten!”
Verder lezen?
Dit artikel staat in ReumaMagazine 4-2025. Je kunt het ook hier lezen.
