Het heeft jaren geduurd voordat de artsen erachter kwamen dat Den Boer leed aan MCTD. “Het begon toen ik een jaar of 17 was met klachten waarvan ik nu weet dat ze horen bij het fenomeen van Raynaud: blauwe vingers. Ik merkte ook dat mijn conditie afnam. Ik was in die periode een fanatieke sporter, altijd op het voetbalveld te vinden en als ik daar niet was, ging ik hardlopen. Rond die leeftijd dronk ik regelmatig een biertje, dus er was een goede reden voor mijn verminderde uithoudingsvermogen. Maar ik voelde dat mijn conditie sneller achteruitging dan die van mijn vrienden.” Op zijn achttiende werd Den Boer elke maand getroffen door een hevige driedaagse pijnaanval. “Ik lag volledig knock-out. De eerste dag verliep als een stevige griep, op dag twee wilde ik het liefst uit het leven stappen, zo ondraaglijk waren de pijnen en krampen en op dag drie voelde ik al mijn spieren en gewrichten. Waarom het gebeurde, weet ik nog steeds niet. Misschien heeft opbouwende stress ermee te maken gehad. Ik vroeg veel van mijn lijf: fulltime werken, intensief sporten en vanaf donderdagavond vol het nachtleven in.”
Nog nooit gehoord van MCTD
Zijn huisarts dacht in eerste instantie aan een graspollenallergie, maar dat leek Den Boer zeer onwaarschijnlijk. “Ik leefde op het gras!” Toch heeft hij een jaar lang anti-allergiepillen geslikt, die natuurlijk niets voor hem deden. Anderhalf jaar later vond zijn toenmalige werkgever het welletjes en stuurde hem naar het ziekenhuis. Den Boer is daar nog steeds blij om. “Ik ben uitgebreid onderzocht, maar het duurde nog driekwart jaar voordat ze mijn klachten in verband brachten met een auto-immuunziekte. Het woord MCTD viel pas twee jaar later in de Sint Maartenskliniek in Woerden. Ik had er nog nooit van gehoord.”
Die lange zoektocht naar een diagnose heeft ertoe geleid dat Den Boer op jonge leeftijd veel aan zichzelf twijfelde. Lees het hele artikel.
