Daar staan we dan.

Op de vluchtstrook met autopech op een iets te frisse zomernacht na een feestje sinds lange tijd.

Ik heb me over de vangrail laten vallen en sta nu tussen de prikkende beplanting met mijn witte gympjes en blote benen.

Ondertussen razen de auto’s voorbij, hoor ik kwakende kikkers en het gemopper van Thijs die de gele hesjes in de auto zoekt.

Ik krijg mijn hesje aangereikt en als we samen achter de vangrail staan, belt hij de hulpdienst. Ondertussen trek ik mijn warme vest, gele hesje en warme handschoenen aan.

Daar sta ik dan, midden in de nacht met mijn zomerse feestoutfit (inclusief glittertop) en winterse accessoires aan de kant van de snelweg.

Het wachten is nu op de sleepdienst. Ik heb alle ruimte om mij zorgen te gaan maken over de volgende stap. Want ‘hoe kom ik straks via deze kant van de vangrail weer op de vluchtstrook?’ Mezelf opnieuw laten vallen naar de andere kant is niet alleen gevaarlijk maar ook best oncomfortabel.

‘Hoe doen mensen dit die 100% afhankelijk zijn van een rolstoel, of voor wie het fysiek onmogelijk is achter de vangrail te gaan staan?’ 

Er is geen opening te bekennen in de vangrail. In de auto blijven zitten is gevaarlijk. Is hier überhaupt wel eens over nagedacht? 

Terwijl dit allemaal overdenk houdt Thijs mij warm met zijn stevige armen. Ik zie de sleepwagen met zwaailichten op ons afkomen. Een aardige jonge vent die uit zijn bed is gebeld, gaat samen met Thijs aan de slag om de auto op te takelen. Terwijl ze al luid pratend de klus weten te klaren besluit ik, zonder al te veel geluid, onder de vangrail door naar de snelweg ‘te tijgeren’. Met blote, koude en prikkende knietjes sta ik op de vluchtstrook, eigenlijk best trots dat het is gelukt. Nu nog alleen de cabine van de sleepwagen. Thijs zit inmiddels in het grote gele gevaarte dat twee trapjes telt. Hij steekt zijn arm uit en hijst mij de hoge sleepwagen in. “Lekker warm hier”, zeg ik. Thijs kijkt mij verbaasd aan. “Of heb ik het zo warm gekregen van al die actie van de afgelopen minuten?”, vraag ik hem.

Ach, het maakt allemaal niets meer uit, we zijn in ieder geval een stapje dichterbij huis.

www.sclerodermaframed.com