Nieuwsgierigheid

Ieder kind heeft van nature nieuwsgierigheid. Dat maakt de wetenschapsles die ik op basisscholen heb gegeven ook zo leuk, zoals je in ReumaMagazine 3-2022 kunt lezen. Mijn eigen kinderen houden ook van ontdekken, het zijn echte wetenschappers-in-spé! Met verzamelbekers en pincetten gaan ze naar buiten om blaadjes en beestjes te verzamelen, en daarna wordt de vangst onder hun microscoop bestudeerd.
Ook films over vulkanen of het leven op de Zuidpool vinden ze fascinerend. De voorjaarsvakantie was de ideale tijd om elke dag een aflevering te kijken van de natuurserie Planet Earth, gezellig even met z’n viertjes op de bank. Schitterende landschappen, vertederende jonge dieren, maar ook van tijd tot tijd de meedogenloze natuur waarbij een roofdier een jong dier te pakken krijgt. Sara (10) en Isa (8) bekijken het met een lach en een traan, en vragen ondertussen je oren van je kop: “Wat is foerageren? En wat is kuitschieten? Wat gebeurt er als die zwemmende ijsbeer geen land meer vindt?” Heerlijk dat ze zo leergierig zijn, en hoe ze meeleven met het wel en wee van de dieren.

Die nieuwsgierigheid kan ik alleen maar toejuichen, maar toch vind ik het nu opeens lastig worden. “Mama, wat is een invasie? Wat zijn sancties? En wat is een humanitaire corridor?” Hoe leg je een kind een oorlog uit die je zelf ook niet begrijpt? De meest zinloze oorlog aller tijden? De meedogenloosheid, de ellende… en waarom we die mensen dan niet kunnen beschermen? Dit zijn de lessen die je als ouder liever overslaat.
Dus na het zoveelste nieuwsbericht over Oekraïne en mijn dappere poging om alle vragen te beantwoorden kijken we nog maar naar een aflevering van Planet Earth. We zien de keizerspinguïns bij 70 graden onder nul en windvlagen van 150 km per uur tegen elkaar staan schuilen om zichzelf en hun eieren warm te houden. En ik denk: alleen samen kun je deze barre tijden overleven.

Marije Koenders is assistent professor Experimentele Reumatologie Radboudumc Nijmegen