“Sally is mijn derde hulphond en ik zou absoluut niet meer zonder willen. Ze is mijn steun en toeverlaat. Vier keer per dag laat ik haar uit, we maken samen een ommetje en zo kom ik mensen tegen met wie ik een praatje maak. Het leven is er een stuk aangenamer door geworden.”
Lia Cornelissen (62) uit Zeist heeft sinds 1993 reumatoïde artritis en haar lichaam heeft veel schade opgelopen. Om die reden is ze gebonden aan een rolstoel. “De huisarts dacht indertijd dat het een griepje was, maar later werd bloed geprikt en bleek het reuma te zijn. Ik ben daarna veelvuldig geopereerd. Ik heb zeven nieuwe gewrichten gekregen, waarvan twee opnieuw zijn aangepakt en vastgezet. Ik heb daardoor functiebeperkingen en dan loop je tegen veel dingen op. Mijn vingers zijn nog wel mooi recht, maar ik heb er totaal geen kracht meer in. Schrijven bijvoorbeeld is daarom lastig.”
In 2001 vroeg Lia een hulphond aan bij Stichting Hulphond Nederland. Al snel bleek ze hiervoor in aanmerking te komen. “Wel heb ik toen enkele maanden op de hond moeten wachten, want ‘we hebben ze niet op de plank staan’, werd me verteld. Maar je weet dat je er één krijgt, en dat geeft al een enorme boost. Ik heb er echt naartoe geleefd.”
De eerste hond kwam in 2002 en heeft z’n tijd uitgewerkt. Helaas kreeg hij kanker toen hij met pensioen zou gaan. “We hebben hem moeten laten inslapen. Mijn vorige hond woont nu bij de buurvrouw en heeft daar een goede oude dag – ik zie haar nog regelmatig. En sinds anderhalf jaar heb ik Sally.”
